Vellos con Historia

Antes había moita máis neve, e moitas máis tormentas, e aquí para espantar a tormenta, tocaban as campás. Tamén se collía a pá de meter o pan no forno, e púñase no pico del para espantar o trono. Outra xente poñía velas benditas e acesas nas ventás, e ao lado un cristo bendito. E aquí había un señor que puxera un cristo na ventá e unha vela, porque tiña a casa máis baixa que o nivel do camín, e pasaba unha tormenta moi grande e unha riada moi forte por diante da porta. E saíu dunha vez el á porta, ao lado da ventá, para ver se non se lle apagaba a vela, e viu que unha ventolada moi forte de aire lle levara o cristo para a riada, e que lle ía xa polo camín abaixo. Así que levou un apuro grandísimo, saíu á présa da casa e foi collelo, mollándose moito. E ao chegar a casa con el, moi enfadado, díxolle: “¡Pampallín!, dáme a gana de darche unhas hostias; cuando no te salvas tú, cómo vas a salvarnos a nosotros…”, e meteu outra vez o cristo na casa. Pero el sacábao con toda a fe.
IPP (Martín, Baleira)

Tapábanse con sabas todos os espellos que había na casa, porque dicían que atraían os raios. Despois, as mulleres da casa, collían loureiro bendito e queimábano, mentres dicían a seguinte oración: “Santa Bárbara bendita, que no ceo estás escrita, defende o pan e o trigo e saca as nosas almas de perigo”. Ademais, era recomendable non saír da casa; se alguén o facía, debía seguir algúns coidados como poñer un brote de silva na cabeza, para que non te alcanzasen os raios, ou non resgardarse debaixo das árbores ou de obxectos de metal (pois atraían moito os raios). Tamén se dicía que era mellor non andar moito coa auga dentro da casa, xa que a humidade atrae moito o aparato eléctrico.
YLA (A Muíña, Retizós, Baleira)