Era un matrimonio que, coma case en todas as casas, cebaran un porco e matárano. O home díxolle á muller: “Este touciño é para maio largo”. E a muller aceptou. E nesto que andaban uns pobres pedindo, e foron pedir á casa do dito matrimonio. E entón a pobre señora díxolle: “¿É vostede maio largo?”. E o pobre contestoulle: “¡Son!”. Entón a muller, toda ilusionada, díxolle: “Pois teño aquí un touciño para darlle”. E outro levou o touciño. Pasadas unhas horas, chegou Xan, o esposo, e a muller contoulle que lle dera o touciño a maio largo. Entón o señor, todo alarmado, dixo: “¡Ai, foille dar o touciño, condenada! ¡Vaite por un lado e eu polo outro, a ver si encontramos ó home!”. E aló foron. E pasados uns minutos de busca, preguntoulle a muller ó home: “Xan, ¿e como puido deixar unha bosta tan arriba, naquela árbore?”. E claro, quen deixara a bosta non fora ningunha vaca, que daquela cagaban a carón das árbores, senón que fora o condenado do pobre, que xa comera o touciño.
JFF (O Tombo, Fonmiñá, A Pastoriza)
0 comentarios:
Publicar un comentario
Valoramos todo o que nos poidas aportar: comentarios, críticas, novos contos (lembra dicirnos onde se contan!), fotografías vellas, e por suposto tamén ánimos...