tag:blogger.com,1999:blog-79699956004396421032024-03-13T17:25:21.044+01:00Vellos con HistoriaCaderno de historias de tradición oral recollidas na comarca de Meira (Lugo)Miguel Abrairahttp://www.blogger.com/profile/18140104441998324277noreply@blogger.comBlogger177125tag:blogger.com,1999:blog-7969995600439642103.post-15596220979038429522011-02-06T14:01:00.003+01:002023-08-12T11:24:59.470+02:00Vellos con Historia: así eramos, así somosA cociña, as historias, o tempo, a memoria...<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: center;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_VXWkIediOQvNji9CwJsoEzKcLeQbNZTTicragrwO4sbSQIcjEXROC0J7w1GcaC68iuO-Ffa-pACX2CFFspSoqh9rYkNuIT5SnScgbnwCO2EV5w51WlWQTIr04gPoMTFdL69g_e_gbAxw/s1600/Coci%C3%B1a,+lugar+das+entrevistas.JPG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_VXWkIediOQvNji9CwJsoEzKcLeQbNZTTicragrwO4sbSQIcjEXROC0J7w1GcaC68iuO-Ffa-pACX2CFFspSoqh9rYkNuIT5SnScgbnwCO2EV5w51WlWQTIr04gPoMTFdL69g_e_gbAxw/s640/Coci%C3%B1a,+lugar+das+entrevistas.JPG" width="640" /></a></div>
<br /><div style="text-align: justify;"><b><span style="color: #0b5394;">Durante o 2009 alumnos e profesor de Historia de 4º ESO do IES Pedregal de Irimia</span></b>, rematamos este traballo, que nos mantivo varias semanas <b><span style="color: #0b5394;">recollendo, en Meira e na súa contorna,</span></b><span class="Apple-style-span"><span><b><span style="color: #0b5394;"> moitas desas historias que perviven xa soamente na memoria dos máis vellos</span></b> (palabra que empregamos sempre co maior dos afectos e dignidade)</span></span></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Meses despois, a Consellería de Educación concedeu <span class="Apple-style-span" style="color: #0b5394;"><b>Premio de<span class="Apple-style-span"> Innovación Educativa</span></b></span> a este proxecto, e é por iso que as últimas publicacións deste blog conteñen alusións á reunión coa que o celebramos.</div></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">O tempo pasa e pasará inexorable, pero con el medrará tamén o valor deste sitio e das historias que acolle. Porque <b><span style="color: #0b5394;">estas máis de oitocentas pequenas historias son o eco</span></b><b><span style="color: #0b5394;"><span class="Apple-style-span"> dun mundo que xa non existe</span> máis que na memoria das nosas persoas máis vellas... e agora tamén neste blog</span></b>.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;"><div style="text-align: justify;">Desexamos <span class="Apple-style-span">que vos guste e sorprenda tanto como a nós; </span>e que tamén vós transmitades este mundo aos vosos, como souberon facer eles...</div><div style="text-align: justify;"><b><span style="color: #0b5394;"><br /></span></b></div><div style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span"><b><span style="color: #0b5394;">A imaxe que ilustra esta derradeira publicación </span></b>podería ser a de calquera avoa ou abuela, na súa casa, rumiando as historias e lembranzas da súa vida mentres mira nostálxica pola ventá. A roupa tendida, a cociña fregada e o café preparado... lista en fin para contar as historias que tanto asombraban ao seu neto. Grazas, abuela. Grazas, abuelos. Seguides aquí, na memoria.</span></div>
</div>Miguel Abrairahttp://www.blogger.com/profile/18140104441998324277noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7969995600439642103.post-86355632355533069462010-05-10T00:46:00.018+02:002024-02-17T12:21:00.059+01:00Por fin! Merecíamolo!<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;"><b><span style="color: #0b5394;">Os premios son para celebralos, e en Vellos con Historia tiñamos a festa do noso premio pendente.</span></b></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="color: #0b5394;"><b>Foi un día enorme.<span style="font-size: large;"><span> </span></span>De reencontros, de xogo e de risas</b>.</span><span style="color: black;"> </span><br /><br /></div>
<div style="text-align: center;"><span style="background-color: white;">Só me queda darvos</span><span style="background-color: white;"> unha vez máis as </span><span style="background-color: white; color: #0b5394; font-size: x-large; font-weight: bold;">GRACIAS!</span></div><div style="text-align: center;"><ul><li style="text-align: left;">A este grupo incrible de alumnado (polo voso traballo e a ilusión coa que o vivistes)</li><li style="text-align: left;">Aos vosos avós, familiares e informantes (por axudarvos a descubrir e rescatar todas estas historias)</li><li style="text-align: left;">E aos que nos concederon este premio (por recoñecer o valor educativo que ten o que fixestes)</li></ul></div>
<div style="text-align: left;"><b><span style="color: #0b5394;">Foi un privilexio</span></b> poder ser o voso profesor e compartir traballo, clases e vida con vós. </div>Miguel Abrairahttp://www.blogger.com/profile/18140104441998324277noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-7969995600439642103.post-78252608065283857532009-12-18T17:48:00.025+01:002023-08-12T11:37:18.736+02:00PREMIO!!!<div align="center"></div><div align="center"><strong><span style="color: #3333ff; font-size: 130%;"></span></strong></div><div align="center"><strong><span style="color: #0b5394; font-size: 130%;">¡¡SOMOS</span></strong></div><div align="center"><strong><span style="color: #0b5394; font-size: 180%;"></span></strong></div><span style="color: #0b5394;"><br /></span><div align="center"><strong><span style="color: #0b5394; font-family: lucida grande; font-size: 180%;">3º PREMIO DE INNOVACIÓN EDUCATIVA 2009</span></strong></div><div align="center"><strong><span style="color: #0b5394; font-size: 180%;"></span></strong></div><div align="center"><strong><span style="color: #0b5394; font-size: 180%;"></span></strong></div><span style="color: #0b5394;"><br /></span><div align="center"><strong><span style="color: #0b5394; font-size: 130%;">DA XUNTA DE GALICIA!!</span></strong></div><div align="center"><strong><span style="color: #0b5394; font-size: 130%;"><br /></span></strong></div><div align="center"><strong><span style="color: #0b5394; font-size: 130%;"></span></strong><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><img alt="" border="0" height="293" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5416625703278670354" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEit-K8ZDE1rf6swHyby7IwEgFG9lMCBGTG2IWFCqewOttN77gmHG1X3Bxh3DgTj8eMVlAQ1JMcbqWVeRMpAYLEUvO6iTBeP77l0khMv1zjlLU9wXIo7YUDk4cM7ShB2rdjJvg4pk4YtB9PM/w640-h293/Premio!!.bmp" style="cursor: hand; display: block; height: 183px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 400px;" width="640" /></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;"><span style="color: #330033;">Hoxe, venres 18 de decembro de 2009, publicouse a </span><a href="http://centros.edu.xunta.es/contidos/premios09/?paged=8" target="_blank">lista</a><span style="color: #330033;"> de premiados no DOG</span></span></td></tr></tbody></table></div><p align="center"><br /></p><div align="center"><span style="text-align: right;"><span style="color: #0b5394;"><b>Aos nosos vellos (que o saiban, e que nunca deixen de contar historias).</b></span></span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #0b5394;"><b> A vós, alumnos de Historia do IES Pedregal de Irimia de Meira (Lugo), que o merecíades.</b></span></div><div align="right"></div><div align="right"><em><span style="color: #cc9933;"></span></em></div><div align="right"><em><span style="color: #cc9933;"></span></em></div><div align="right"><em><span style="color: #cc9933;"></span></em></div><div align="center"></div><div align="center"></div><div align="center"></div><div align="center"></div><div align="center"></div><div align="center"></div><div align="right"><em></em></div><div align="right"><em></em></div><div align="right"><em></em></div><div align="right"><em></em></div><p align="center"><strong><span style="color: #cc9933;"></span></strong></p><p><em></em></p><p align="right"><em></em></p><p align="right"><em></em></p><p><em></em></p><p align="center"></p>Miguel Abrairahttp://www.blogger.com/profile/18140104441998324277noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7969995600439642103.post-41866605335776293732009-10-26T21:22:00.008+01:002009-10-26T22:04:11.835+01:00"Entre Maiores" navega, e caza o noso tesouro<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmSjUhSoiCEnOL9pMboaXbm41kuphYB_yh-1dTjq4lhE-M1KHQDPfHzSX17tzCBA1YnzLd-p_defzr9SuKgvAO589nmYorP1NNztUGxQSjiBrN4_5qGOcf9o6T576tcQpqye-F3iIjF0tV/s1600-h/Entre+Maiores+2.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 238px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmSjUhSoiCEnOL9pMboaXbm41kuphYB_yh-1dTjq4lhE-M1KHQDPfHzSX17tzCBA1YnzLd-p_defzr9SuKgvAO589nmYorP1NNztUGxQSjiBrN4_5qGOcf9o6T576tcQpqye-F3iIjF0tV/s320/Entre+Maiores+2.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5397013786145172818" /></a><br /><br />Isto é o que ten a rede... Navegas á busca de tesouros, e ás veces atopas algún. "ENTRE MAIORES" é un xornal de publicación mensual que chega a todo o país, e que está especialmente pensado para atender os intereses e necesidades informativas dos nosos maiores, ou, como diriamos con todo cariño e respecto neste blog, dos nosos vellos. Despois de descubrir este traballo na rede, a edición de Galicia quixo saber un pouco máis, e no seu nº 94 (outubro 2009) acaba de presentar o noso proxecto aos seus lectores coa reportaxe que podedes ver máis abaixo.<br />Que vos parece??? Saímos guapos???<br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1IzKqD55QQsbhm-uLVocwuUJAxQL_Vea8labtvYnwAjnShI8PacSKz9S3MyOh_K5HSynKu9ry_qfuQMf8_5HUzmR_bdzyv0XClttIvXk-CX7TjHR1Aw7oTE-GHXkcyV9_NOSLTDU3W_gI/s1600-h/Entre+Maiores.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1IzKqD55QQsbhm-uLVocwuUJAxQL_Vea8labtvYnwAjnShI8PacSKz9S3MyOh_K5HSynKu9ry_qfuQMf8_5HUzmR_bdzyv0XClttIvXk-CX7TjHR1Aw7oTE-GHXkcyV9_NOSLTDU3W_gI/s400/Entre+Maiores.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5397008789329970978" /></a>Miguel Abrairahttp://www.blogger.com/profile/18140104441998324277noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7969995600439642103.post-16842133493228745892009-10-07T13:01:00.012+02:002009-10-27T08:34:17.814+01:00Premios á Innovación Educativa 2009<strong>VELLOS CON HISTORIA</strong> xa está participando na edición de 2009 dos <strong>PREMIOS Á INNOVACIÓN EDUCATIVA</strong>. <br />Este ano hai moitas experiencias inscritas, e a nosa é unha delas. <br />Visitando a dirección: http://centros.edu.xunta.es/contidos/premios09/ poderedes votar (do 1 ao 5, facendo clic nas estreliñas), apoiar ou deixar comentarios (xa temos algún!) en prol da nosa candidatura... ou de calquera outra que vos guste.<br />Grazas a todos!<br />Moito ánimo e, agora tamén, un abrazo para todo o centro.<br />Miguel Abraira.Miguel Abrairahttp://www.blogger.com/profile/18140104441998324277noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7969995600439642103.post-64008591672870991952009-09-05T22:52:00.001+02:002009-09-05T22:52:49.036+02:00Alegría e ContentoNunha casa había unha vez un defunto polo que se ía rezar o rosario aquela noite. Entón, como non lles dera tempo a cear, esconderon o touciño frito na tixola, na boca do forno, tan cedo coma chegou o primeiro veciño á casa. Na casa tiñan dous gatos, un chamábase Alegría e o outro Contento. Mentres rezaban, cada pouco ía un gato e collía un lisco. E o neno da casa protestaba:<br />- Mamá, mamá, Alegría levou outro.<br />- Cala a boca meu neniño cala, alegría é tristura.<br />- Mamá,mamá, ¡agora vai Contento!<br />- Oxalá, meu neniño, oxalá fora con alegría e contento.<br /><strong>ARP (Meira)</strong>Miguel Abrairahttp://www.blogger.com/profile/18140104441998324277noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7969995600439642103.post-37502998521626719782009-09-05T22:49:00.002+02:002009-09-05T22:49:28.153+02:00A señora xordaHabía unha señora algo xorda que tiña un fillo moi listo que fora estudar ao estranxeiro. Entón, cando o fillo volveu, estaba a señora sentada detrás da cociña e púxose a contarlle a súa nai as aventuras e os costumes da terra onde pasara case toda a súa vida. Comezou preguntando a señora:<br />-E logo onde estiveches tanto tempo,meu fillo?<br />-En Inglaterra,mamá.<br />-Debaixo da terra,meu fillo?<br />-¡Non! ¡En Inglaterra,mamá!<br />-¡Ah! ¿E logo alí que comen, meu fillo?<br />-Verzas con unto,mamá.<br />-Cabezas de defunto, meu fillo, ¡léveme Dios!<br />-¡Non mamá! ¡Verzas con unto!<br />-¡Ah! ¿E alí como casan, meu fillo?<br />-Muller con home, mamá.<br />-¿Muller con nove meu fillo? ¡E eu aquí con sete nada máis!<br /><strong>ARP (Meira)</strong>Miguel Abrairahttp://www.blogger.com/profile/18140104441998324277noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7969995600439642103.post-57292752704322340022009-09-05T22:45:00.001+02:002009-09-05T22:45:39.819+02:00O zoqueiroEste era un zoqueiro que estaba furando unha zoca no ripeiro, cando pasa un home que o saúda:<br />-¡Buenos días!<br />-¡Está dura!<br />-¿É farruca?<br />-Nin o diablo a fura.<br /><strong>ARP (Meira)</strong>Miguel Abrairahttp://www.blogger.com/profile/18140104441998324277noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7969995600439642103.post-47268167736774380362009-09-05T22:36:00.002+02:002009-09-11T10:28:28.457+02:00"Adiós, papá"Había nunha aldea un matrimonio que tiña un fillo. Cando o rapaz era pequeno seu pai enfermou e morreu. Ademais, a mai e o pai tiñan algúns problemas entre eles, polo que non se levaban moi ben. Cando chegou o día do enterro, a mai deu en chorar ao ver ao seu defunto marido saír da casa, e o pequeño, ao ver a súa mai, tamén. De alí a un pouco, cando xa ían algo distanciados da casa, o neno de tanta pena que lle deu seu pai comezou a berrarlle: “¡Ai papá! ¡Adiós, papá!”. Nesto que súa mai lle respondeu: “¡Pepe, Pepiño, non lle berres a teu pai que é capaz de volver aínda para a casa!”.<br /><strong>ARP (Meira)</strong>Miguel Abrairahttp://www.blogger.com/profile/18140104441998324277noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7969995600439642103.post-3276603248094946182009-09-05T22:32:00.001+02:002009-09-05T22:32:46.447+02:00O neno famentoIsto era un neno dunha casa na que había invitados a comer. Por iso os maiores puxéronse a atender aos invitados e ao neno non lle daban dado de comer. De nada servían as súas protestas, e dunha vez a súa nai respondeulle:<br />-Cala meu neniño, primeiro son os de fóra, antes que os da casa.<br />Ao que o neno respondeu:<br />-Nunca da casa fora.<br />Outro día na mesma casa púxose moi enferma a velliña da casa. E cando tiñan a cea feita, e xa ían comer cachelos e carne, a señora púxose muito máis mal e toda a familia subiu ao cuarto atendela.<br />Cada vez que baixaba un o pequeno dicía:<br />-Ai mamá, eu teño muita fame, ¿cando cenamos?<br />Ao que respondían:<br />-Espera neniño, que primeiro hai que velar polos maiores da casa.<br />E o neno volvía preguntar<br />-A ver, ¿cando comemos, que teño moita fame?<br />-Ai, está moi maliña espera un pouco...<br />Na derradeira vez, o neno xa algo cabreado dixo:<br />-Pero a ver, ¿imos cear ou non imos cear?<br />-Non ho, que non ves que...<br />-Ai ho, tamén vaia por Dios, nin morre a vella nin comemos os cachelos.<br /><strong>ARP (Meira)</strong>Miguel Abrairahttp://www.blogger.com/profile/18140104441998324277noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7969995600439642103.post-60997093236385854512009-09-05T21:05:00.004+02:002009-09-05T21:07:38.644+02:00O raposo, o lobo e o leiteUn día foron cavar o raposo e o lobo e levaban unha ola de leite. Traballaban duro, pero o raposo cansaba e cada pouco quedábase mirando para o ceo, dicindo que o chamaban del para ir a un bautizo. Así, cada pouco ía a onde tiñan a ola co leite e pegáballe uns tragos, ata que por fin o acabou. E claro, cando veu a hora de comer, o lobo protestou. O raposo, para librarse, dicía que el non fora, pero o lobo non deixaba de darlle a culpa. Entón, como durmían xuntos, fixeron un trato: “Pois de noite, ao que lle súe a barriga, é que bebeu o leite”. E así foi como aló polo medio da noite o raposo mexoulle pola barriga ó lobo, e este tivo que cargar coa culpa.<br /><strong>ARP (Meira)</strong>Miguel Abrairahttp://www.blogger.com/profile/18140104441998324277noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7969995600439642103.post-90327920243678965072009-09-05T20:59:00.000+02:002009-09-05T21:00:22.968+02:00O raposo e a figueiraEra unha noite na que un raposo tiña fame e, como non tiña pitas para comer, decidiu subir a unha figueira e coller figos. Dera en tronar naquel momento e grazas ao relustro podía ver os figos e recollelos. Cada vez que collía un e quería outro dicía mirando cara o ceo: “Aluma Lupín, que che hei dar deles”, e o viña un relustro e o raposo collía outro figo. “Aluma Lupín, que che ei dar deles”, e outro relustro e outro figo que comía o raposo. Así ata que dunha vez veu un relustro, caeulle xusto encima e enganchoulle o rabo. Daquela o raposo escapou a fume de carozo e non se volveu acordar da fame nin dos figos.<br /><strong>ARP (Meira)</strong>Miguel Abrairahttp://www.blogger.com/profile/18140104441998324277noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7969995600439642103.post-1926042144214228482009-09-05T20:56:00.001+02:002009-09-05T20:56:47.262+02:00As correasHabía no pobo un home que era rico e contrataba xente para que lle fora traballar. Un día foi a xunto de tres rapaces que había nunha casa, e aínda que un deles era algo retrasado, ofreceulles o traballo pagándolles ben, pero coa condición de que non tiñan que enfadarse. Se o facían, o amo sacaríalles unha correa de carne polo lombo abaixo. Cando empezaron a traballar, o señor foinos chamando un por un. Foi o primeiro e mandoulle ir por auga á fonte cun bocoi e traelo ao lombo para casa. Pero era tan pesado que o rapaz enfadouse e o amo quitoulle unha correa. A continuación mandoulle a outro ir a unha carballeira onde había carballos grandísimos, para traelos un a un ó lombo para a casa. O rapaz, ao ver que o traballo que lle mandaba era un imposible, enfadouse, e o señor sacoulle unha correa. Mandoulle tamén meter un carro das vacas por un furado moi pequeno, e queixándose de que iso non podía ser enfadouse tamén, co que conseguiu que o señor lle quitase outra correa. Cando chegou a vez do retrasado, colleu un sacho e púxose a sachar todo ao redor da fonte. Daquela chegou o amo e preguntoulle que facía. El respondeulle que estaba sacando a fonte para levala para ó pé da casa e non ter que ir pola auga. Cando o amo lle mandou ir á carballeira polas árbores, o rapaz fixo o mesmo que coa fonte, sachouna todo arredor co afán de poder levala enteira para a casa e non ter que levar un por un os carballos. Cando lle tocou meter o carro polo furado, agarrou unha brosa e púxose a facer estelas todo o carro,de maneira que o pasou polo furado.<br />Entonces chegou o amo e enfadouse de tal maneira, que o rapaz retrasado, vendo o que lle fixer aos outros, sacoulle unha correa do lombo ó amo.<br /><strong>ARP (Meira)</strong>Miguel Abrairahttp://www.blogger.com/profile/18140104441998324277noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7969995600439642103.post-15637856551124515702009-09-05T20:29:00.002+02:002009-09-05T20:39:07.261+02:00Maio largoHabía unha vez un matrimonio coas súas vaquiñas e os seus cochiños e o día que levantaban a carne, o home colleu o touciño co xamón e todo e díxolle á muller:<br />-Toma, sube isto ao faio que é para maio largo.<br />Pero coincidiu que pasaba por alí un home, e oiuno. Esperou a que marchase Xan e cando estaba a muller sola na casa petou á porta.<br />-Quén é?<br />-Son Maio Largo e veño polo touciño ese.<br />Entón baixa a muller o touciño e dállo a aquel descoñecido.<br />Cando chegou Xan de novo á casa, botan os dous a buscalo ladrón. E chegaron a un sitio onde había unha árbore enxertada, e antes cando se facía un enxerto botábaselle buleira de vaca, entón dille Marica a Xan:<br />-Oe Xan, oe Xan, e que vaca sería a que cagou tan alto?<br />Seguiron andando e cando chegaron a unha costa lisa a Marica deulle gana de mexar, e como ía muito diante Xan, berroulle:<br />-Oe Xan, mira, un, dous, tres, catro, cinco, seis... sete carreiros!<br />Pero debaixo parece que debía haber unha cova de ladróns que, ao oír berrar á muller, botáronse a correr a fóra “a cien”, e escaparon. Entón Xan atopou a cova e viu que tiñan alí moito ouro. Volveron os dous para a casa, prepararon o carro e un pote de papas, e encamiñáronse de novo ao furado. Marica diante chamando ás vacas, e Xan e o pote e a garfela detrás no carro. Entón cada pouco Xan dáballe unha garfelada de papas a Marica, quen dicía:<br />-Oe Xan, oe Xan! E choven papas quentes!<br />Ao chegar á cova, cargaron todo o ouro que puideron e volveron para a casa. Despois daquelo cambioulle o panorama a Xan porque se viu moi rico. Entón, a xustiza foi investigar a ver de onde lle viñeran tanta riqueza. Ao día seguinte foron declarar e Xan dixo o que lle conviña para librarse, pero Marica contoulles ós xuíces que tantos cartos eran dun día que foran polo tesouro nun carro, un día que chovían papas quentes. Con iso o xuíz xa non creu nada.<br /><strong>ARP (Meira)</strong>Miguel Abrairahttp://www.blogger.com/profile/18140104441998324277noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7969995600439642103.post-66935005826333976902009-09-05T20:26:00.001+02:002009-09-05T20:27:30.101+02:00O pobre e a taberneiraEn tempos moito atrás andaban os pobres pedindo polas portas. E un bo día, chegou un pobre a unha cantina. Alí pediulle á dona se lle podía dar de comer, que levaba catro días sen probar bocado e traía moita fame. A muller mandoulle pasar e meteuno detrás da cociña para que se quentase, porque traía moito frío. Así que o home se quentou, a ama da taberna tróuxolle un prato de carne, chourizos, longaínzas e pan e un neto de viño. O home empezou a comer que parecía que aquilo lle ía chegar a pouco. Pero sen embargo non o comía todo, por que cando a muller non o vía metía no fardel que levaba. De tal maneira que cando acabou de comer empezou a cavilar como había de facer para pagar. Nesto chegou a señora pensando para si: “¿E este terá con que pagar? Porque o que comeu non llo podo perdoar”. Pero o pobre, en vistas de que tería que deixarlle a deber á taberneira por que non tiña peseta, pediulle unha pedra á señora e empezou a afiar o coitelo dicindo: “Afía miña coitela afía. Nunca mataches tabernera si no que la mates ahora. ¿Cuanto le debo, patrona?”. E así unha e outra vez. A señora, que aquilo oía, respondeulle con apuro: “Nada meu señoriño nada, vaia vostede con Dios”. Entón o vello saíu de detrás da cociña e, collendo o saco, botouse da taberna dicindo: “Longaniza mimeniza, pé de porco y su cachiza, todo va en mi fardel. Que lle vaia ben señora”. E a vella da taberna perdeu todo.<br /><strong>ARP (Meira)</strong>Miguel Abrairahttp://www.blogger.com/profile/18140104441998324277noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7969995600439642103.post-82243100049240319622009-09-05T20:20:00.002+02:002009-11-10T17:44:07.944+01:00A egua do señor ToñoAntes había unha egua en cada casa para poder saír así a lonxe porque outros medios non había. Un día, o señor Toño do Valdeduque, volvendo da feira de Álvare, xa a altas horas da noite, en chegando ao Sarro de San Cosme, empezou a parárselle a egua no camiño. El picou “espuelas” e, aínda que de mala gana, de alí a un pouco a egua seguiu para diante. Aos poucos metros pasoulle outra vez, pero el volveu picar e, cando á egua lle pareceu o camiño seguro, arrancou. Tendo en conta que este animal era moi nervioso e tiña moi mal xenio, ben se deitou que o señor Toño a tiña ben amansada, porque se fora outro home tirábao no chan. Así foi indo ata chegar á Agra da Peneda, onde lle volveu o animal a parar e un pouco máis adiante igual. Cando lle faltaba aproximadamente un quilómetro para chegar á casa figuróuselle que algo se lle tirara do pico dunha parede diante dos fociños da egua. El notou daquela coma un frío que lle percorreu todo o corpo e estremeceuse. Tremeu co medo ao notar unha presenza estraña. Desta vez botou a egua a correr a galope e non parou ata chegar á casa. O señor Toño meteuse coa besta na cuadra preguntándose por que o animal lle fixera esas manobras, e el sentira ese medo. Acabou de desaparellar a egua e cerroulle a porta. Logo atravesou o camiño cara a casa onde vivía e mentres ía andando entráronlle outra vez eses arrepíos e suores que antes sentira. Por fin entrou na casa e, con curiosidade, colleu un foco e abriu o poxigo, alumando cara ao camiño. Cal foi a súa sorpresa cando viu alí, ao fondo, dous lobos sentados fronte á porta, tal vez esperando a que Toño volvera saír.<br /><strong>ARP (Meira)</strong>Miguel Abrairahttp://www.blogger.com/profile/18140104441998324277noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7969995600439642103.post-32718173093882380462009-09-05T19:54:00.001+02:002009-09-05T20:10:06.692+02:00O gaiteiro e os lobosIsto pasoulle a un gaiteiro en pleno inverno, cando era frecuente que o chamaron dos pobos para ir tocar ás ruadas. Cando volvía xa da festa, atopouse cun valado e púxose a saltalo. Quedou sorprendido cando, ao tirarse para o outro lado, se encontrou cunha parella de lobos de fronte. Non lle deixaban pasar nin para un lado nin para outro. Entón o gaiteiro sacou un cigarro e, ao acendelo, os lobos viron o lume e apartáronse, deixándolle avanzar. Vendo que con este procedemento podía camiñar cara adiante, o gaiteiro foi acendendo mistos e avanzando, sempre cos lobos cerca del. Pero os mistos acabáronse e chegou un momento en que o gaiteiro xa non tiña con que defenderse. Os lobos, lonxe de apartarse do home, achegábanse a el máis e máis, vendo que xa non tiña lume na man. O gaiteiro empezou a recuar cara atrás, con tan boa sorte que tropezou cunha árbore que había detrás del e caeu xusto encima do fol da gaita. Nese momento empezou a sonar o roncón e os lobos, ao escoitalo botaron a correr tanto que deixaban máis terra por detrás que a que vían por diante.<br />E así foi como o bo do gaiteiro se librou das fauces do lobo.<br /><strong>ARP (Meira)</strong>Miguel Abrairahttp://www.blogger.com/profile/18140104441998324277noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7969995600439642103.post-76252351928092734732009-09-05T19:33:00.005+02:002009-09-05T19:54:21.604+02:00Ben deitasContaba o avó de meu bisavó que unha vez viña de ver unha moza que tiña na parroquia veciña. Era noite pecha e non se vía nada, porque el ademais non levaba luz. Indo por un carreiro que atravesaba un prado, ao saír pola cancela que cerraba a finca, pareceulle ver un vulto pegado á macheta. Xa dera dous ou tres pasos adiante cando se revolveu e dixo: “Marica, ¿ti que fas aí?” pensando que era unha señora pobre do mesmo pobo que tiña por costume andar de noite e aniñarse apegada a calquera parede. Pero ao non atopar resposta ningunha volveu preguntar outra vez o mesmo. E entón unha voz descoñecida contestoulle: “Segue sempre o teu camiño e nunca mires para atrás. Ben deitas do que levas no peto”. Entón, intimidado, chegou á casa e deitouse. Ata o outro día durmiu e descansou, pero nada máis erguerse, ao amencer, acordouse do que pasara. Empezou a revolver nos petos da roupa do día anterior e sorprendeuse bastante ao atopar un crucifixo que estaba precisamente roto en dous cachos. Aos dous días era domingo e, despois da misa, foi contarllo ao cura, quen lle respondeu: “Sonche bruxas que andan de noite buscando almas para levar. Nunca vaias sen algo bendito no peto”…<br /><strong>ARP (Meira)</strong>Miguel Abrairahttp://www.blogger.com/profile/18140104441998324277noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7969995600439642103.post-28215736689199266952009-09-05T19:30:00.000+02:002009-09-05T19:32:17.975+02:00Fóra meigasO día de ano novo, botábase sal pola fiestra para fóra, para espantar así ás meigas. <br />ARP (Meira)Miguel Abrairahttp://www.blogger.com/profile/18140104441998324277noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7969995600439642103.post-87405149120762762262009-09-05T19:21:00.001+02:002009-09-05T19:21:57.301+02:00As témporasA noite de fin de ano deixábase encima da soleira da fiestra doce areas de sal, cada unha correspondente a un mes do ano. O seguinte día pola mañá (aninovo) mirábase cal era a area que máis mollada estaba e a cal dos doce meses correspondía, sabendo así o mes que viría con máis choiva. A isto chamábanselle as témporas e servían, entre outras cousas, para orientarse coas tormentas.<br /><strong>ARP (Meira)</strong>Miguel Abrairahttp://www.blogger.com/profile/18140104441998324277noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7969995600439642103.post-49056497668750780162009-09-05T19:12:00.004+02:002009-09-05T19:18:25.928+02:00A capa do cucoAntigamente críase que o cuco era un paxaro que daba moi mala sorte, sobre todo cando cantaba pola mañá e o escoitabas sen ter comido nada. Por iso, nada máis espertar, bebíase enseguida un grolo dun vaso de auga que acostumaba estar xa na mesiña de noite. Do contrario, se o escoitabas sen ter comido nada, dicíase que te "capara" o cuco, e polo tanto a mala sorte acompañaríate durante todo o ano.<br /><strong>ARP (Meira)</strong>Miguel Abrairahttp://www.blogger.com/profile/18140104441998324277noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7969995600439642103.post-34091662627775164862009-09-05T19:10:00.002+02:002009-09-05T19:12:16.520+02:00Para quitar o "punto" do peitoSe ao camiñar ou botar unha carreira, sentíase un punto no peito, había que coller un coio do camiño, poñelo no sitio do punto, cuspirlle e deixar a pedra de novo no sitio do que se collera.<br /><strong>ARP (Meira) </strong>Miguel Abrairahttp://www.blogger.com/profile/18140104441998324277noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7969995600439642103.post-61532522879055611462009-09-05T19:08:00.001+02:002009-09-05T19:10:10.176+02:00Lograr namoramentosÁs veces, cando ía un rapaz a unha casa ver unha moza, a mai da rapaza facíalle un beberaxe para que non se puidera separar dela e quedara prendado para sempre.<br /><strong>ARP (Meira)</strong>Miguel Abrairahttp://www.blogger.com/profile/18140104441998324277noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7969995600439642103.post-19388749010939488802009-09-05T18:53:00.002+02:002009-09-05T18:57:32.225+02:00Recuperar algo perdidoAntes, cando algo se perdía, conviña rezar o responso a San Antonio; pero non valía rezalo de calquera maneira. Tiña que ser tres veces, de corrido e sen equivocacións, porque senón xa se podía ter por perdido para toda a vida.<br /><strong>ARP (Meira)</strong>Miguel Abrairahttp://www.blogger.com/profile/18140104441998324277noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7969995600439642103.post-55183081089185194182009-09-05T18:40:00.005+02:002009-09-05T19:27:32.002+02:00As ánimas tamén comen... ¿ou?Antigamente, para que comeran as ánimas, collíase o que quedaba no fondo do saco dalgunha colleita, e sementábase ao chou, tirando presadas ao aire. Algunha xente asegura que realmente esas sementes que se deixaban para as ánimas non nacían na terra.<br />Ademais, na Noiteboa, igual que se fai hoxe cos Reis Magos, deixábaselles ás ánimas unha bandexiña con doces, para que cando viñeran pola noite puidesen comer.<br /><strong>ARP (Meira)</strong>Miguel Abrairahttp://www.blogger.com/profile/18140104441998324277noreply@blogger.com0