Vellos con Historia

Aquí, na Categoría "5.Comentarios no Blog", iremos xuntando todos os comentarios publicados nas diferentes entradas, para que poidades velos todos seguidos, sen ter que andar na súa busca. Cada vez que o actualicemos, presentaranse do máis recente ao máis antigo. Moitas grazas por darlle vida!

Anónimo dixo... 8 de julio de 2009 15:02 (Categoría: 5.Comentarios no Blog)
Miguel para o ano no IES Pedregal de Irimia si ou si eh!Grazas por este ano cargado de boas cousas.Xamais se esquecerán as clases contigo.

Belén dixo... 6 de julio de 2009 15:24 (Categoría: 5.Comentarios no Blog)
Hola a todos/as. Soy una chica vasca con todas mis raices gallegas, en Ribeira de Piquín y me ha encantado encontrarme por casualidad este blog. Un trabajo estupendo, en el que he reconocido historias que he escuchado en familia de boca de mis mayores y que forman parte de mi historia personal. Un bonito homenaje a nuestros "vellos" por transmitirnos su sabiduría y hacernos así, también a nosotros, un poquito más sabios, para que las malas historias no se repitan y las buenas perduren siempre.
Felicidades por vuestro trabajo.

Anónimo dixo... 30 de junio de 2009 18:00 (Categoría: 2.Obxectivos)
Un blog realmente traballado. Grazas a Miguel Abraira podemos dispoñer de historias e contos que se ian perder como lágrimas entre a choiva, realizando un gran traballo para que os seus alumnos sacasen o mellor de si e dos seus "vellos". Grazas Miguel por este curso tan bo, xa sabes para o seguinte curso toca traballar no IES Pedregal de Irimia. Bueno xa falaremos.
Tu eres o:
Master of puppets.
jajajja

Anónimo dixo... 26 de junio de 2009 21:06 (Categoría: 2.Obxectivos)
Que mellores alumnos que nos!
Ninguén :)

Unha alumna dixo... 26 de junio de 2009 19:55 (Categoría: 5.Comentarios no Blog)
Esperamos ter moitas visitas e que se faga mais grande dia tras dia!
Levounos o seu tempo pero mereceu a pena
PD:Unha alumna

Anónimo dixo... 26 de junio de 2009 13:51 (Categoría: 1.Quen somos)
Un proxecto interesante...A ver en que dá a cousa. Punto azul? Total, non vos vale de nada..e menos agora jajaja. Bueno, ánimo con isto logo.

Anónimo dixo... 26 de junio de 2009 10:19 (Categoría: 5.Comentarios no Blog)
Vou contar unha de cementerio. Dentro do cementerio de unha aldea había unha figueira que seica tiña uns frutos boísimos, durante ó día ninguen se atrevía a ir collelos, e pola noite... menos. Pero dous amigos decidiron poñerlle valor e alá se foron unha noitiña provistos de unhas caixas para gardar os froitos e unha pequena linterna. Cando andaban en plena faena pasou polo camiño un veciño e viu aquela luz que iba e viña de un lado para ó outro, asustouse un pouco e dicidiu avisar a garda civil. presentaronse éstes no cementerio e dicidiron escoitar na porta antes de entrar e oiron dicir: "tres para mín e tres para tí, tres para mín e tres para tí..." Así durante un bo anaco e de seguido, dixeron: "Ahora, tí colles a caixa e eu a tapa e vamos buscar os que hay fora" Contan que aquela parella da garda civil corrían polos camiños que daban cos carcañais no cú.

Anónimo dixo... 25 de junio de 2009 9:47 (Categoría: Adiviñas)
Adiviña: duas torres altas, dous miradores, un espantamoscas e catro andadores. (a vaca)

María Xosé (unha de Lugo en Pontevedra) dixo... 24 de junio de 2009 13:46 (Categoría: 5.Comentarios no Blog)
Moitas felicidades ós alumnos e tamén o profesor polo voso traballo; a verdade e que costa imaxinar ós picaros de hoxe escoitando as historias dos nosos maiores, pero paga a pena sentarse a su veira e, preguntar, comentar e escoitar, temos moito que aprender deles; imaxinome o ben que o pasaron eles contando todas estas historias. ¡Animo, seguide así!

ELF dixo... 22 de junio de 2009 13:59 (Categoría: 1.Quen somos)
Quedou moi ben. Encántame. Agora hai que promocionalo.

Óscar dixo... 22 de junio de 2009 17:52 (Categoría: 1.Quen somos)
Moitos parabéns a todos polo magnífico traballo. Un luxo de alumnos e profesor. Bo fin de semana e ata o luns!
Óscar.

ELVIRA dixo... 21 de junio de 2009 21:43 (Categoría: Meigas e demos)
SERÁ ESTA A ORIXE DAQUELA CANCIÓN QUE DI:
"FUN A CASA DO MEU COMPADRE,
FUN POLO VENTO VIN POLO AIRE..."
NORABOA POLO VOSO TRABALLO!

Anónimo dixo... 20 de junio de 2009 18:09 (Categoría: 1.Quen somos)
Felicidades polo voso traballo, e moitas grazas por compartilo. É unha ledicia leer as andainas dos nosos vellos, a cantidade de cousas que descubrimos deles e da nosa propia historia. Pero o mellor de todo, é sentarse de cando en vez ao seu carón unha tardiña, e escoitar. Para min, como para algún de vos foi un reto a primeira vez que o fixen...non o deixemos de facer.
A miña aportación:
O meu avó vendía nas feiras coiro e xoguetes para os nenos cando non había xogueterías. Non daba moitos cartos, e de cando en vez, o avó encargaballe ao meu pai levar ao bar, sin que ninguén o vise, unha bolsiña de pedriñas, e volver cun sobre con cartos. Anos despoís, o avó explicounos que daquelas non permitían vender pedras para os mecheiros e soubemos que facían tódas aquelas caixiñas de pedriñas na casa vella da aldea, deixou de ser o tesouro segredo. Berta Mª

Anónimo dixo... 13 de junio de 2009 3:01 (Categoría: 1.Quen somos)
Paréceme moi interesante ese tesouro, e sobre todo eu que son unha defensora dos nosos maiores, faime sentir moi leda que os escoitedes e que todos poidamos disfrutar cos seus relatos, e a súa sabeduría. Sei de boa tinta que ó profesor tamén lle "encanta" escoitar ás historias dos nosos "vellos". Por certo ¿cando abrides o cofre?
····Vou contarvos un relato: Contaba á miña nai que a súa aboa adoitaba ir a vender cousas montada na sua egua á feira de Mondoñedo. Unha noite cando voltaba á casa ao pasar ao lado dunha fonte notou que saía unha sombra e que se metía entre as patas da egua, era unha escura noite de inverno, e un frío tremendo metéuselle no corpo, a sombra acompañounos durante un kilómetro que lles separada da casa, ao chegar arrimouse á porta, deu uns golpes para que alguén da súa familia saíse a recoller as cousas que traía, e deseguido desmaiouse, e comezou a botar sangue pola boca, decía miña nai que tuvo uns cantos días na cama moi afectada. Cada vez que eu escoitaba este relato poñíanseme os pelos de punta(porque ademais adoitaban contar estas cousas polas noites, e aínda che mete mais medo no corpo), e cada vez que tiña que pasar por esa fonte os pés tírabanme para atrás.

Anónimo dixo... 12 de junio de 2009 17:26 (Categoría: 1.Quen somos)
(Era unha pena que non nacese...),esta frase utilízabaa miña avoa cando nacía un neno,dun familiar,dun amigo,dun veciño.Dicíao cando o neno era bo,era ben feitiño.E esta frase reutilízoa eu agora para o voso blog:..era unha pena que non nacese..,paréceme unha idea tan boa e da que debedes de estar moi orgullosos,porque dos nosos maiores apréndese tanto!.Felicítovos e anímovos a seguir adiante e a desfrutar deles,dos nosos,dos vosos maiores,a escoitalos,a admiralos.Estou segura que miña avoa sería gran admiradora do voso blog,como eu o son dela.Adiante!,Sandra.