Vellos con Historia

Caderno de historias de tradición oral recollidas na comarca de Meira (Lugo)

A loba parda
Estando yo en la mi choza pintando la mi caiada,/las cabrillas altas iban y la luna rebajada,/ malbarrutan las ovejas que no paran en la majada./Vi venir siete lobos por una oscura encañada,/venían echando a suertes cuál entrara en la majada/, le tocó una loba vieja, patituerta, cana y parda/ que tenia los colmillos como punta de navaja./Dio tres vueltas al redil y no pudo sacar nada,/a la otra vuelta que dio sacó la borrega blanca./ Hija de la gran churra, nieta de la origisana,/ la que tenían mis amos para el domingo de Pascua./Aquí mis siete cachorros, aquí perra trujillana,/ aquí perra de los hierros a correr la loba parda,/ si me la cobráis cenaréis leche y hogaza/ y si no me la cobráis cenaréis de mi caiada./Siete leguas la corrieron por unas sierras muy agras/ y al subir un cotorrito la loba ya iba cansada:/ Tomad perros la borrega sana y salva y buena como estaba./ No queremos tu borrega de tu boca alobada,/ queremos tu pellejo para el pastor una zamarra/de la cabeza un zurrón para meter las cucharas/ y las tripas para viruelas para que bailen las damas.

O testamento do gato
Estaba o señor gato/nunha mesota sentado,/chegoulle a gran noticia/que había de ser casado/cunha gata montañesa/que tiña os seus cen ducados./O gato con tanta risa,/caeu do tellado abaixo,/rompera sete costelas/e a puntixiña do rabo./Mandaron chamar ó cura/e xuntamente ó escribano,/pra facer o testamento/do moito que había roubado:/Cen varas de longanizas,/outras tantas de pescado,/trinta quilos de pescado/e quince de pan de millo,/e despois cando me enterren,/non me enterren en sagrado,/entérrenme naquel campiño/e o testamento cerrado.

A miña burriña
Anque vou pró fiadeiro/non vou por fiar na roca/vou por tocar o pandeiro, ¡ai!/que esta noite a min me toca./A miña burriña cando vai ó muiño ¡vai!/toda enfariñada cheíña de frio/cheíña de frio e máis de xeada ¡ai!/a miña burriña sempre vai cargada./Esta noite hei de ir a verte/meniña non teñas medo/déixame a porta trancada ¡ai!/cunha palla ¡ai! de centeo./A miña burriña cando vai ó muiño ¡vai!/toda enfariñada cheíña de frio/cheíña de frio e máis de xeada ¡ai!/a miña burriña sempre vai cargada./Esta noite e maila outra/e maila outra pasada/abalei unha pereira ¡ai!/que nunca foi abalada./A miña burriña cando vai ó muiño ¡vai!/toda enfariñada cheíña de frio/cheíña de frio e máis de xeada ¡ai!/a miña burriña sempre vai cargada./Esta noite hai unha fía/e tamén hai espadela,/bóteme o caldo mama ¡ai!/que eu tamén quero ir a ela./As mozas de Rao cando van co ganado ¡ai!/chantan a variña no medio do prado/no medio do prado, no medio da veiga ¡ai!/ás mozas de Rao non hai quen as queira./Esta noite hai unha fia,/coa miña variña branca,/o que gaste de zapatos ¡ai!/heino de aforrare de manta./As mozas de Rao cando van co ganado ¡ai!/chantan a variña no medio do prado,/no medio do prado, no medio da veiga ¡ai!/ás mozas de Rao non hai quen as queira.

Testamento da burra

Era noite, xistra e vento,/das máis crudas do inverno,/despedíuse aquela burra/dos veciños de Soutelo./A pobre botou as contas/co seu Pedro que a deixou,/púxose a andar o camiño/e hasta o Chao non parou./A burra chegou o Chao/estando todos na cama,/non sendo a muller do xastre/que aínda por alí andaba./¡Ai! señora da miña alma,/se me dera unhas palliñas/que si lle morro con vida/heille facer a mandiña./Aló pola media noite/a burra urneou ben alto/mandándolle a Salustiano:/Vaime buscar o notario./O notario non estaba/que iba de viaxe en Abres,/quedando de apoderado/don José Antonio de Ares./A burra estaba apurada/mais non perdera o sentido/deixándolle a Salustiano/do remollo tercia e quinto./A burra foi rexistrada/por varios veterinarios./Un foi Darío de Leo,/outro Minguín de Navallos./Heiche chamar a Minguín/que bon boticario é,/mais a min quítame a vida/e tú quedache de a pé./Iban con ela pra o río/revolvéronse hacia arriba./Poñerei establecimiento/e ti unha carnicería./Carnicería non poño/que eu quero selo/mañán terei que dar parte/dese López de Soutelo./Iremos ver o ferreiro/viranlle a el moito mellor/as catro patas da burra/pra que faga o mostrador/e por si acaso se enfada/o noso amigo Pedreiro/darémoslle a orella esquerda/que teña como recordo/e a Amadeo do Zapateiro/a arandela no cú/a ver si desa maneira/pode gozar máis salú./E a Eustasio de Xacobo/toda a tripa cagadeira/pra que poña de altavoz/cada domingo de feira./Á familia de Portela/darémoslle toda a grasa/pra que fagan bos buñuelos/o día do ramo da casa./Si me queres escribir/pra onde vou ben o sabes/mándasme a correspondencia/aló pra San Tirso de Abres./Ó cabo de quince días/de xeito un pouco torto/escribiulle a burra a Pedro/dende o Chao do Conforto./Na carta ela dicía:/Mándoche dende Conforto/este novelo de cáñamo/pra coser o rancho roto./Adiós meu Pedro querido/meu Pedro das barbas rubias/Dios che dea moita salú/pra negociar moitas burras.
IAV (O Chao, Ribeira de Piquín)

0 comentarios:

Publicar un comentario

Valoramos todo o que nos poidas aportar: comentarios, críticas, novos contos (lembra dicirnos onde se contan!), fotografías vellas, e por suposto tamén ánimos...


Benvidos!

No curso 2008-2009, profesor e alumnos de Ciencias Sociais de 4º da ESO, do IES Pedregal de Irimia (Meira, Lugo) elaboramos un traballo de investigación que rematou neste blog. Con el, quixemos compartir con vós as moitas e fermosas historias que recollemos dos nosos vellos: cantigas, remedios contra as doenzas e mal de ollo, contos de lobos, nubeiros, ánimas e santas compañas, demos, mouros, encantos, e ata tesouros enterrados (organizadas por categorías). Poderedes acceder a todas elas, consultar imaxes, deixarnos comentarios e, por suposto, mesmo enviarnos as historias que vós mesmos recollades para sumar a este caderno. Que vos gusten!

miguelabraira@edu.xunta.es

Atopa!


Coñécenos en "Quen somos"