Vellos con Historia

Isto era un neno dunha casa na que había invitados a comer. Por iso os maiores puxéronse a atender aos invitados e ao neno non lle daban dado de comer. De nada servían as súas protestas, e dunha vez a súa nai respondeulle:
-Cala meu neniño, primeiro son os de fóra, antes que os da casa.
Ao que o neno respondeu:
-Nunca da casa fora.
Outro día na mesma casa púxose moi enferma a velliña da casa. E cando tiñan a cea feita, e xa ían comer cachelos e carne, a señora púxose muito máis mal e toda a familia subiu ao cuarto atendela.
Cada vez que baixaba un o pequeno dicía:
-Ai mamá, eu teño muita fame, ¿cando cenamos?
Ao que respondían:
-Espera neniño, que primeiro hai que velar polos maiores da casa.
E o neno volvía preguntar
-A ver, ¿cando comemos, que teño moita fame?
-Ai, está moi maliña espera un pouco...
Na derradeira vez, o neno xa algo cabreado dixo:
-Pero a ver, ¿imos cear ou non imos cear?
-Non ho, que non ves que...
-Ai ho, tamén vaia por Dios, nin morre a vella nin comemos os cachelos.
ARP (Meira)