Vellos con Historia

A señora Eulalia facía meas (novelos) de liño. Un día, díxolle ao seu fillo que fose vender as meas á feira porque xa era o suficientemente maduro como para ir el so. Pero antes de que saíse cara a feira, a señora Eulalia advertiu ao seu fillo: “Ai meu neno, anda con moito tino e ao que che fale moito non lle vendas”. O pequeno aseguroulle que así o faría, e saíu para a feira. De alí a pouco tempo chegou un comerciante que estaba moi interesado en comprarlle todas as meas de liño e faloulle así:
-Bos días, ¿canto pides polas meas, rapaz?
Este contestoulle moi convencido:
-A vostede non llas vendo que me fala moito.
O comerciante marchou, pero esa foi a única oportunidade de venda que tivo o rapaz, pois ninguén mais lle dixo nada, e finalmente volveu coas meas de novo. No camiño para chegar á casa, había unha capela que tiña unha pequena xanela. O rapaz, moi interesado no que alí había, asomou a cabeza e viu un santo no altar. O santo parecía sorrirlle ao rapaz, e este pensou que era un bo comprador para as meas. Entón deixou a cesta coas meas de liño arrimadas á xanela e foise moi contento para a casa. Pronto chegou e contoulle todo á señora Eulalia, e esta díxolle:
-¡Ai pillo! ¿Que fixeches? ¡Volve polas meas enseguida!
O pequeno, todo apesarado, volveu á capela polas meas de liño, pero xa non estaban. Entón o rapaciño, furioso, colleu unha vara e entrou na capela, e comezou a golpear ao santo con semellantes golpes, que caeu ao chan a caixa das ánimas, na que os fieis depositaban as esmolas. Ao caer a caixa, os cartos tamén caeron, e quedaron esparexidos polo chan. E o rapaz, vendo aquilo, e moi contento polo pago das meas, díxolle ao Santo:
-¡Cágaos carallo, Cágaos que ter telos!
MPV (Hermunde, Pol)