Vellos con Historia

Na parroquia de Pol, había un paisano que lle chamaban Farruco, e a casa na cal vivía coñecíase co nome de Farruco de Neves. Certo día á noite, foi pasar un bo rato á casa do veciño. Estiveron falando dos mortos, e el era un home moi valente, como a maioría dos homes naqueles tempos. E cando o dono da casa lle recordou que tiña que pasar por xunto o cemiterio para volver a casa dixo, moi seguro: “Ai, eu ós mortos non lles teño medo ningún”. Pasou o tempo, e chegou a hora de marchar para a casa, e Farruco arrancou todo valente. Pero ó ir pouco a pouco, preto do cemiterio, viu no camiño unhas luces que alumeaban na negra noite. Cada vez se acercaba máis ás luces, pero estas permanecían alí quedas. E dixo: “Ai Dios, que teño que pasar por xunto desas luces”. Colleu unha pedra na man e berrou: “Se es cousa do outro mundo, apártate. E se es deste, vente”. Pero as luces seguían sen moverse e sen facer nada, así que, sen pensalo dúas veces, tiroulles a pedra, e botou a correr para a casa. Mentres corría, miraba para atrás e vía as luces avanzando detrás del. Canto máis corría, máis corrían as luces. E ao chegar á casa, que tiña a porta moi baixa, ó querer entrar deu coa cabeza enriba, e caeu desmaiado. Ó día seguinte, cando espertou, xa amencendo, descubriu que estaba manchado de arriba abaixo coas marcas das pezuñas dunha ovella. E quedou pensando, e deuse conta de que as luces igual procedían dunha ovella que lle quedara a noite anterior fóra. Así que foi mirar as ovellas e viu que había unha á que lle faltaba a pel do lombo. E pensou: “Mira mira, foi á que lle tirei eu a pedra…”. E claro, deduciu que a ovella víñase para a casa despois de que o señor lle tirara a pedra.
JFF (Hermunde, Pol)