Fai algúns anos, nas aldeas, nas noites de inverno, era costume ir de "polavila" ¡Ah!, ¿que non sabedes o que é iso? Pois eu volo conto agora mesmo: nas noites de inverno, como non había televisión, nin radio, e moito menos ordenador, os veciños xuntábanse nunha casa a pasar o tempo; xogaban á baralla, fiaban, calcetaban, bebían unha cunca de viño quente con azucre… Pero sobre todo, contaban contos. Os contos, case sempre eran de medo, e o peor era que despois había que volver cada un para a súa casa, por camiños, congostras, montes... As veces facíase unha "facha" de palla para alumear o camiño.
Pois ben, unha noite de inverno, dous mozos do pobo pasaron varias horas escoitando algúns contos, sobre todo de medo; chegou a hora de volver para a casa de cada un, e estes dous mozos fixeron o recorrido xuntos. Era unha noite de forte vento e, antes de chegar a casa dun deles, decidiron parar detrás dunha parede a fumar o derradeiro cigarro da noite; e dixo un: “Eu non che creo nos contos dos mortos… ¿Ti cres que hai que terlles medo?”. “¡Non, ho!”, dixo o outro. Nese mesmo momento, co vento que ía, debeu caer unha pedra da parede e pasou rodando polo monte facendo un ruído de moito demo; os mozos non dixeron palabra, levantáronse e puxéronse a camiñar ata a casa na que vivía un deles. “Ata mañá”, dixo un. “Ata mañá”, respondeu o outro. Ao día seguinte, encontráronse de novo os dous mozos e dixo un: “¡Oíches Manolo: ós mortos non hai que terlles medo!”. E riron os dous.
Enviado por “Seino de boa tinta” (Xudán, A Pontenova), que nos deixou este fermoso comentario na Categoría "Ánimas e mortos". Grazas e un abrazo forte!
0 comentarios:
Publicar un comentario
Valoramos todo o que nos poidas aportar: comentarios, críticas, novos contos (lembra dicirnos onde se contan!), fotografías vellas, e por suposto tamén ánimos...