Unha vella do pobo contaba que unha semana tras a morte de seu pai, nunha noite na que ela velaba á luz dunha candea, entrou unha corrente que apagou a chama, deixándoa sumida nunha intensa escuridade . Ó cabo dun tempo, cando xa lograra conciliar o sono, a vella oíu algo que fixo que espertara aterrecida. Abriu os ollos e viu unha luz que a conduciu ata a lareira da cociña, onde deu cun rostro. Era seu pai. Cóntase que, antigamente, as almas dos mortos regresaban ós seus fogares para amañar asuntos pendentes, e que non deixaban de vagar polas casas nin descansaban en paz ata velos arranxados.
MES (Vilasuxo, Meira)
0 comentarios:
Publicar un comentario
Valoramos todo o que nos poidas aportar: comentarios, críticas, novos contos (lembra dicirnos onde se contan!), fotografías vellas, e por suposto tamén ánimos...