Vellos con Historia

Certo ano, pola festa da parroquia, reñeron os rameiros (persoas encargadas de facer a festa, escollidos ó azar) cun home que lle chamaban Xan Pequeno. Estiveron reñe que reñe e ó final, Xan non lles deu nin un peso para a festa do pobo. Así que dixeron: “Bueno, pois xa que non nos das nada para a festa, vámoste fastidiar”. E o que fixeron foi tirarlle o carro ó río e soltarlle as ovellas, que as tiña nunha finca cerca da súa casa. E claro, el soubo que foran eles. E pensou para si: “Pois agora tócame a min”. Así que, o propio día da festa, preparou a súa vinganza. Naqueles tempos, os palcos das orquestras eran de pau, de madeira e táboas. Xan Pequeno foi á sesión vermú, e decidiu agardar á noite. Así que, mentres todos comían, el colleu unha serra e serrou os paus do palco, todos, ata a metade. Chegou así a hora de comezar a verbena, e a orquestra non daba aparecido. Toda a xente esperando, e Xan Pequeno sentado na parede do campo, onde se facía a festa. Chegaron os músicos e subiron para o palco. Segundo empezaron a moverse e a bailar romperon os paus e o palco caeu, con toda a orquestra enriba. E Xan Pequeno dixo: “¡Fastidiádevos, que para min non hai festa, pero para vosoutros tampouco!”.JFF (Hermunde, Pol)