Era un home que viña de ver unha moza e pasou por Requián e encontrouse con catro fulanos e unha caixa, que non sei se era a Santa Compaña, e cangáronselle no camiño e non lle deixaban pasar, e fixéronlle ir polas veigas de Requián e mollar os pés. E cando se cansaron de meterse con el, mandáronlle levantar a caixa; pero el non quixo. Entón, saíu un home de dentro da caixa e díxolle: “¡Tente Antón, que non che caia o calzón!” e déronse en rir, e marcharon e deixárono solo. Isto dicíase que foi verdade.
IGL (A Pastoriza)
Benvidos!
No curso 2008-2009, profesor e alumnos de Ciencias Sociais de 4º da ESO, do IES Pedregal de Irimia (Meira, Lugo) elaboramos un traballo de investigación que rematou neste blog. Con el, quixemos compartir con vós as moitas e fermosas historias que recollemos dos nosos vellos: cantigas, remedios contra as doenzas e mal de ollo, contos de lobos, nubeiros, ánimas e santas compañas, demos, mouros, encantos, e ata tesouros enterrados (organizadas por categorías). Poderedes acceder a todas elas, consultar imaxes, deixarnos comentarios e, por suposto, mesmo enviarnos as historias que vós mesmos recollades para sumar a este caderno. Que vos gusten!
miguelabraira@edu.xunta.es
Categorías
- 1.Quen somos (9)
- 2.Obxectivos (1)
- 3.Método (1)
- 4.Valoracións de alumnos (1)
- 5.Comentarios no Blog (1)
- Adiviñas e xogos (3)
- Animas e mortos (30)
- Contos (31)
- Contos do lobo (4)
- Ditos e refráns (5)
- Meigas e demos (27)
- Pedras e mouros (15)
- Remedios noutros animais (6)
- Remedios para as vacas (9)
- Remedios para persoas (12)
- Supersticións varias (6)
- Tormentas e nubeiros (5)
- Versos da emigración (1)
- Versos de amoríos (1)
- Versos de animais (1)
- Versos de cantares (1)
- Versos de curas (1)
- Versos de lugares (1)
- Versos de mai e berce (1)
- Versos de Maruxas (1)
- Versos de mozas (1)
- Versos de vellos (1)
- Versos varios (1)
Atopa!
Coñécenos en "Quen somos"
2 comentarios:
Fai algúns anos, nas aldeas, nas noites de inverno era costume ir de "polavila" ¡ah! ¿Que non sabeis o que é iso? Pois eu volo conto agora mesmo: Nas noites de inverno, como non había televisión nin radio e moito menos ordenador, os veciños xuntabanse nun casa a pasar o tempo; xogaban a baralla, fiaban, calcetaban, bebían unha cunca de viño quente con sucre, pero sobre todo, contaban contos. Os contos, case sempre eran de medo e o peor era que despois había que volver cada un para a sua casa, por camiños, congostras, montes...As veces faciase unha "facha" de palla para alumear o camiño. Ben, unha noite de inverno, dous mozos do pobo pasaron varias horas escoitando alguns contos, sobre todo de medo; chegou a hora de volver para a casa de cada un e estes dous mozos fixeron o recorrido xuntos, era unha noite de forte vento; antes de chegar a casa de un deles decidiron parar detrás de unha parede a fumar o derradeiro cigarro da noite, e dixo un -Eu non creo nos contos dos mortos, ¿Tú crees que ai que terlles medo?- ¡Non oh! -dixo o outro-. Nese mesmo momento, co forte vento que facia, debeu caer unha pedra da parede e pasou rodando polo monte facendo un ruido de moito demo; os mozos non dixeron palabra, levantaronse e puxeronse a camiñar hata a casa donde vivía un deles, -hata mañá- dixo, hata mañá, respostou o outro. ó día siguinte, encontraronse os dous mozos e dixo un: ¡Oiches Manolo, ós mortos non ai que terlles medo! E riron os dous. (Xudán, A Pontenova)
Enorme conto!
Co teu permiso e unhas pequenas correccións, incorporámolo ao blog con entrada propia, nesta mesma categoría de Ánimas e mortos.
Publicar un comentario
Valoramos todo o que nos poidas aportar: comentarios, críticas, novos contos (lembra dicirnos onde se contan!), fotografías vellas, e por suposto tamén ánimos...