A loba parda
Estando yo en la mi choza pintando la mi caiada,/las cabrillas altas iban y la luna rebajada,/ malbarrutan las ovejas que no paran en la majada./Vi venir siete lobos por una oscura encañada,/venían echando a suertes cuál entrara en la majada/, le tocó una loba vieja, patituerta, cana y parda/ que tenia los colmillos como punta de navaja./Dio tres vueltas al redil y no pudo sacar nada,/a la otra vuelta que dio sacó la borrega blanca./ Hija de la gran churra, nieta de la origisana,/ la que tenían mis amos para el domingo de Pascua./Aquí mis siete cachorros, aquí perra trujillana,/ aquí perra de los hierros a correr la loba parda,/ si me la cobráis cenaréis leche y hogaza/ y si no me la cobráis cenaréis de mi caiada./Siete leguas la corrieron por unas sierras muy agras/ y al subir un cotorrito la loba ya iba cansada:/ Tomad perros la borrega sana y salva y buena como estaba./ No queremos tu borrega de tu boca alobada,/ queremos tu pellejo para el pastor una zamarra/de la cabeza un zurrón para meter las cucharas/ y las tripas para viruelas para que bailen las damas.
O testamento do gato
Estaba o señor gato/nunha mesota sentado,/chegoulle a gran noticia/que había de ser casado/cunha gata montañesa/que tiña os seus cen ducados./O gato con tanta risa,/caeu do tellado abaixo,/rompera sete costelas/e a puntixiña do rabo./Mandaron chamar ó cura/e xuntamente ó escribano,/pra facer o testamento/do moito que había roubado:/Cen varas de longanizas,/outras tantas de pescado,/trinta quilos de pescado/e quince de pan de millo,/e despois cando me enterren,/non me enterren en sagrado,/entérrenme naquel campiño/e o testamento cerrado.
A miña burriña
Anque vou pró fiadeiro/non vou por fiar na roca/vou por tocar o pandeiro, ¡ai!/que esta noite a min me toca./A miña burriña cando vai ó muiño ¡vai!/toda enfariñada cheíña de frio/cheíña de frio e máis de xeada ¡ai!/a miña burriña sempre vai cargada./Esta noite hei de ir a verte/meniña non teñas medo/déixame a porta trancada ¡ai!/cunha palla ¡ai! de centeo./A miña burriña cando vai ó muiño ¡vai!/toda enfariñada cheíña de frio/cheíña de frio e máis de xeada ¡ai!/a miña burriña sempre vai cargada./Esta noite e maila outra/e maila outra pasada/abalei unha pereira ¡ai!/que nunca foi abalada./A miña burriña cando vai ó muiño ¡vai!/toda enfariñada cheíña de frio/cheíña de frio e máis de xeada ¡ai!/a miña burriña sempre vai cargada./Esta noite hai unha fía/e tamén hai espadela,/bóteme o caldo mama ¡ai!/que eu tamén quero ir a ela./As mozas de Rao cando van co ganado ¡ai!/chantan a variña no medio do prado/no medio do prado, no medio da veiga ¡ai!/ás mozas de Rao non hai quen as queira./Esta noite hai unha fia,/coa miña variña branca,/o que gaste de zapatos ¡ai!/heino de aforrare de manta./As mozas de Rao cando van co ganado ¡ai!/chantan a variña no medio do prado,/no medio do prado, no medio da veiga ¡ai!/ás mozas de Rao non hai quen as queira.
Testamento da burra
Era noite, xistra e vento,/das máis crudas do inverno,/despedíuse aquela burra/dos veciños de Soutelo./A pobre botou as contas/co seu Pedro que a deixou,/púxose a andar o camiño/e hasta o Chao non parou./A burra chegou o Chao/estando todos na cama,/non sendo a muller do xastre/que aínda por alí andaba./¡Ai! señora da miña alma,/se me dera unhas palliñas/que si lle morro con vida/heille facer a mandiña./Aló pola media noite/a burra urneou ben alto/mandándolle a Salustiano:/Vaime buscar o notario./O notario non estaba/que iba de viaxe en Abres,/quedando de apoderado/don José Antonio de Ares./A burra estaba apurada/mais non perdera o sentido/deixándolle a Salustiano/do remollo tercia e quinto./A burra foi rexistrada/por varios veterinarios./Un foi Darío de Leo,/outro Minguín de Navallos./Heiche chamar a Minguín/que bon boticario é,/mais a min quítame a vida/e tú quedache de a pé./Iban con ela pra o río/revolvéronse hacia arriba./Poñerei establecimiento/e ti unha carnicería./Carnicería non poño/que eu quero selo/mañán terei que dar parte/dese López de Soutelo./Iremos ver o ferreiro/viranlle a el moito mellor/as catro patas da burra/pra que faga o mostrador/e por si acaso se enfada/o noso amigo Pedreiro/darémoslle a orella esquerda/que teña como recordo/e a Amadeo do Zapateiro/a arandela no cú/a ver si desa maneira/pode gozar máis salú./E a Eustasio de Xacobo/toda a tripa cagadeira/pra que poña de altavoz/cada domingo de feira./Á familia de Portela/darémoslle toda a grasa/pra que fagan bos buñuelos/o día do ramo da casa./Si me queres escribir/pra onde vou ben o sabes/mándasme a correspondencia/aló pra San Tirso de Abres./Ó cabo de quince días/de xeito un pouco torto/escribiulle a burra a Pedro/dende o Chao do Conforto./Na carta ela dicía:/Mándoche dende Conforto/este novelo de cáñamo/pra coser o rancho roto./Adiós meu Pedro querido/meu Pedro das barbas rubias/Dios che dea moita salú/pra negociar moitas burras.
IAV (O Chao, Ribeira de Piquín)
0 comentarios:
Publicar un comentario
Valoramos todo o que nos poidas aportar: comentarios, críticas, novos contos (lembra dicirnos onde se contan!), fotografías vellas, e por suposto tamén ánimos...